clubmamma in tha house

Na wat drama met jaarclubnaam en -foto gister toch maar besloten om het 'praesesschap', of clubmoederschap, op me te nemen. Het gaat ons niet meer gebeuren dat we deadlines missen en daardoor op de vatlijst komen te staan door miscommunicatie en het niet weten wie wat mailt! Mijn god wat een stress. Met de foto is het gisteren uiteindelijk allemaal terecht gekomen, en we komen gelukkig gewoon in het annuarium. En die naam... Ach, het is ook geen ramp om een vat of 2 aan te bieden... (ik zeg maar niet hoeveel die krengen kosten)

Het studeren voor dat verrotte tentamen vrijdag gaat... langzaam maar niet gestaag. Anders kan ik het niet noemen. Huisgenootje zit in de kamer onder mij ook te studeren, maar aangezien we beiden net een tikkie té actief bezig zijn in de huis-whatsapp is het wel duidelijk hoe hard we beiden bezig zijn. Vroeg het bed uit dus, met het idee 'over een half uur is de UB open, laat ik daar nog even gaan diehard'en'.... maar het mocht niet zo zijn, want eerst moet mijn fiets naar de fietsenmaker omdat één of andere idioot m'n voorwiel heeft lekgeprikt! Frustratie frustratie...

Eerste avond met het nieuwe clubje! <3

EJC Sjaarzenbal

Dus de dagen bestaan tegenwoordig uit studeren, JC facebook, JC whatsapp, JC mail, JC smsjes... (heel veel JC, wat heb ik toch een leuke clubbies :)), beetje almanakken in het achterhoofd, beetje studeren, beetje opruimen, beetje koken... Kortom - heel veel SOG!

Rites of Passage

Ik ben twee keer in vrij korte tijd verhuisd, twee keer moeten wennen aan nieuwe huisgenootjes, nieuwe Albert Heijn, nieuwe douche, nieuw bed, nieuw raam, nieuwe verwarming. Twee keer de keuken moeten ontdekken en moeten zoeken naar de huisvuilpas. En ik heb hét geheim ontdekt van het 'settlen' in een nieuw huis.

Zodra je heb schoongemaakt, zodra je wc-papier hebt gekocht en al uitgebreid hebt afgewassen en in een goedige bui voor je huisgenootjes ook wat glas en afval hebt weggebracht.. Zodra je de dichtsbijzijnde Albert Heijn goed kent, dan ben je gesettled. En laat het nou net zo zijn dat ik hier midden in mijn tentamens heen ben verhuisd, en dus talloze SOG-momentjes heb om me hier te settlen! Stofzuigen, afval wegbrengen, kamertje nog een beetje inruimen, lekker lang staan waterballetten in de keuken ('afwassen', noemen sommigen dat, maar da's zo saai..), het kan allemaal! En tijdens je tentamens zijn dit soort huisvrouwenklusjes ineens een stuk minder stom!

Voor de geïnteresseerden, wat kiekjes van de nieuwe kamer. Ik ben er zo blij mee! :)

Kamertje ingericht hiephoera!

The boyfriend zegt de laatste tijd regelmatig dat ik maar m'n blog weer eens moet bijwerken. Weet niet of het zo'n strak plan is eerlijk gezegd, want dan werk ik zijn StudieOntwijkendGedrag natuurlijk wel in de hand. En mijn eigen. Maar aangezien ik daar nu toch mee bezig ben (ik voel me ziek he, dan mag het...): update! De eerste van een lange reeks regelmatige, hoop ik!

Twee uur geleden zijn mijn chille fauteuil (Jenny) en m'n matras (Sultan) door twee sterke IKEA-mannetjes naar boven gesjouwd (halleluja, hoe ik dat zelf had moeten doen..?!?!) en ik heb ze, zelfstandig meisje als ik ben, even snel in elkaar gezet. De stoel is zoooo fijn en ik zie het al helemaal zitten om daar met m'n kopje koffie en krantje te gaan zitten 's middags! Matras is ook heerlijk, klein probleempje alleen - hij is iets te dik, dus m'n geweldige Malm-roltafel past er nou niet meer goed overheen. Zucht. Is het eindelijk bijna klaar allemaal... Maar dat zijn zorgen voor later, want het matras mag toch pas over 4 weekjes geruild worden. Verder is mijn kamer prachtig! :D Gister en vandaag de hele dag aanloop van huisgenootjes en vriendinnetjes van huisgenootjes en oudhuisgenootjes en ze vinden m'n kamer allemaal mooi (IK OOK, IK OOK!), en het is heel gezellig en helemaal goed :) Nu dat al het oud papier ook ergens in een berginkje is gedumpt tot de Stad-mannetjes ze komen ophalen is de kamer weer studieklaar en kan ik me eindelijk gaan richten op m'n History of International Relations tentamen, vrijdagavond... Slik. Heel fijn als je ziekjes aan het worden bent!

Maar met een eigen kamer op de rails (moet nog wel de oude gaan schoonmaken, dus helemaal klaar zijn we nog niet..) en een fijn Jaarclubje dat eindelijk rond is en collega's waar het toch steeds beter mee klikt lijkt het leven hier allemaal wat rustiger en normaler te worden, gelukkig! Geen huisgenote meer waarvan je niet weet of ze uberhaupt wel iets anders kan zeggen dan 'Hoi!', eigen meubels, geen stress over het zoeken van leuke meiden die nog geen clubje hebben (en dan vraag je je natuurlijk af wat dat dan weer te zeggen heeft..) en over anderhalve week geen tentamens meer. Heerlijk! :)

Het loopt hier, kortom, dus allemaal lekker op rolletjes. Stilte voor de storm van de Almanakdrukte, want dat zit er ook giga-hard aan te komen natuurlijk!

Foto's van mijn mooie nieuwe kamertje volgen zodra ik m'n kartonnendoosprullenbak heb vervangen door een echte prullenbak, en wat worden die foto's mooi! Dus stay tuned. Want, speciaal voor Dennis, ga ik dit toch maar wat beter bijhouden. Een legitieme reden om te SOGgen, dat is altijd fijn.

En nu tijd voor HIR, hiephoeraaa!

Clubvormen

2 à 3 keer per week uitnodigingen van alle kanten (en naar alle kanten), etentjes met veel of weinig wijn, pasta, shoarma, wraps of iets totaal exotisch, spelletjes, thee, aan tafels, op dakterrassen of met de helft op de grond, avondjes op de Kroeg en Facebook afspeuren bij gebrek aan smoelenboek... We zijn aan het jaarclubvormen!

En wat een drama blijkt dat te zijn. Ik heb steeds heel gelukkig kunnen roepen dat de bitchy acties mij en m'n chicks bespaard zijn gebleven, kon altijd opgelucht zuchten als ik weer een groep Magnus-meiden tegenkwam in de stad en hoorde waar hun gesprekken over gingen ('Snapt ze niet dat niemand haar aardig vindt?!' 'Zullen we haar nog één kans geven en haar daarna niet meer uitnodigen?' 'Die ene chick uit dat groepje, die is wel chill toch? Als we haar nou wegjatten...').. Maar nu de tijd begint te dringen is het toch iets minder fijn allemaal. Gezellig bij Jan en Alleman eten en wijntjes drinken is even niet meer aan de orde, want je kunt het nog zó gezellig hebben met een groep, als je weet dat je toch niet meer bij de club kan/wil, dan heeft het geen nu want dan moet je je focussen op je eigen cluppie! En dan heb je natuurlijk meiden die ineens weggaan en de helft meenemen, meiden die zweven en maar niet duidelijk zijn, groepjes die dramatisch veel aan elkaar vasthouden zodat er bijna geen maneuvreerruimte is....

En natuurlijk de EJC die niks van zich laat horen. Vanavond een mailtje gehad over het Sjaarzenbal. Van MORGEN. En het dure dure diner vooraf. Van MORGEN. En het is maar toevallig dat ik weet dat het een duur diner is - had ik het CvB niet gemaild (om maar te weten hoeveel ik kwijt ben voor iets waar ik geen gebruik van ga maken, aangezien afmelden haast onmogelijk is) had ik nooit gehoord dat het 18,50 ex drankjes is, en ook niet dat het drinken die avond op vatlijst gaat. Heel leuk hoor, de vereniging en alles wat erbij komt kijken, en echt toffe meiden hoor. Maar het kost klauwen vol geld. Dat is dan tot daar aan toe. Maar die vreselijke EersteJaarsCommissie zit volgens mij enkel en alleen in de commissie om maar iets moois op hun CV te hebben. Ons aan de hand nemen, ons begeleiden met clubvormen, dingen voor ons organiseren (en ons daar over informeren - 's middags om 3 uur een mailtje sturen over een High Tea die van 1 tot 5 DIE DAG duurt werkt niet..)... Ik merk er weinig van! Heel leuk hoor, zo'n Facebook aanmaken en alle zuipende jaarclubs in spe foto's laten uploaden en de EJC erin laten taggen... Maar een beetje meer communicatie naast dat zou chill zijn.

Verder weinig te klagen hoor. De Harde Kern van JC Sexy Butt (of hoe we onszelf ook gaan noemen, spectaculaire naam wordt het zeker!) bestaat uit een groepje van 6 gezellige meiden die het goed met elkaar kunnen vinden. Een aantal schijnheiltjes die eruit zijn gestapt. Een aantal meiden die we erbij willen. Recruiteren die hap en gezellig eten, het komt wel goed denken we dan maar. Anders mailen we de EJC voor hulp. Misschien dat er, zodra die eerste stap bij ons vandaan komt, wél wat nuttigs uitkomt...?

Genoeg gezanik :) Volgende keer meer over Lo Stivale, de Wagnersingel, de AlmanakCie +1, de tentamens, het vriendje, het sporten en het weer....

Liefs vanuit Groningen!

JA, zo hoort het!

Van Natalie in Amerika, over d'r fantastische dochtertje van 6 (zo één wil ik ook!) en hoe ze wil dat ze d'r leven tegemoet gaat... Inspiratie!

Chicken Blog: Raising a Learner: Houston, we have a problem: some people are still confused about what girls and women are capable of, and those people are sending out t...

She's alive!

Bezweet in de trein zitten, achteruit richting Schiphol. Standaard. College's eindigen een kwartier voor heel, de trein gaat om 6 over heel - van college naar huis en met tas van huis naar station is altijd weer een mini-marathonnetje! Maar de trein is gehaald, zo vroeg in de dag zijn er plaatsen in ooooovervloed (in tegenstelling tot vrijdagmiddag..), het lichaam koelt af, en ik installeer me weer voor 3,5 uur reizen...

Mooi moment om even een teken van leven te tonen!

Mijn laatste berichtje uit het Hoge Noorden was tijdens de KEIweek. Man, wat lijkt dat lang geleden. Een week vol verkenning, nieuwe mensen, bier, wijn, feesten tot 6, 7, 8 of zelfs 9 uur 's ochtends, chips in het Noorderplantsoen en (wonder boven wonder) veel zon! Ons KEIgroepje (Macaroni zevenenveertuuuuug!) was the best, daar moet je ook maar net geluk mee hebben natuurlijk. 2 KEImamma's, 2 KEIpeetmamma's/KEItantes, een heleboel KEIkindjes en naarmate de week vorderde ook steeds meer KEIadoptiekindjes. Gezelligheid alom! Elke dag nieuwe dingen, nieuwe verenigingen die je wilden hosselen, nieuwe sporten die je maar al te graag wel wilde proberen (die sportmarkt was echt een kwelling, er is zo veel te doen maar zo weinig tijd!).... Een mooier begin van dit avontuur in Groningen had ik niet kunnen hebben. Nog altijd contact met de lieve KEImensjes, gister nog met Iris staan zweten in het sportcentrum, heerlijk :)

De KEIweek werd echter abrupt beëindigd door de ontgroening. Inschrijving op donderdagavond, aanmelding op vrijdagmiddag... Om 2 uur. Om 4 uur/half 5 eindelijk klaar. En denk maar niet dat je dan veel doet, nee, je staat die volle uren in de rij. In een kronkelende slang door de Kroeg, in meerdere rijen door de gangen, over de trappen... De spanning zat er toen al behoorlijk in, en maar zorgen dat je door niks, NIKS, op viel. Dat had meneer die met z'n VAP-petje (van die Mietjes van de Grote Markt, weetjewel) op binnenkwam nog niet helemaal begrepen... Helaas zaten we niet in kampje 2, zoals we hadden gehoopt, maar kampje 1, dus de rest van de KEIweek was meteen finaal van de baan door paklijststress en racen door de hele stad (en zelfs buiten de stad, half uur met de bus...) en bang worden voor wat er de volgende dag zou komen... Eindfeest en afterparty in de Kokomo is het hem ook niet meer geworden, balen. Maarja, je moet er wat voor overhebben....

De IT had superveel grappige momenten gehad (maar wel op de binnenkant van je wangen bijten, want oh wee als ze zien dat je een glimlach op je gezicht hebt...), veel kutte momenten, elke ochtend weer jezelf dwingen om toch dat stinkende shirt aan te doen en toch weer naar de Kroeg met die stomme mensen te gaan... Maar die laatste avond.. Wat een mooie avond! Euforie is zo'n emotie die je nooit echt begrijpt tot je hem hebt meegemaakt, en ik kan je verzekeren, dat is precies wat ik toen voelde, op dat moment. De onthulling, de omslag, ineens besef je het: WE MADE IT! Iedereen los in de Kroeg, iedereen dansen en lachen, je zag echt een zee van zielsgelukkige gezichtjes, prachtig!

Het duurde natuurlijk wel even voordat iedereen doorhad dat het echt over was, dat iedereen nu echt normaal tegen je ging doen... Toen we verteld werden hoe laat we aanwezig moesten zijn voor de inauguratie, en dat we hakje-rokje jasje-dasje moesten, vroeg iedereen zich weer vertwijfeld af wat er nóú weer met je mooie kleren zou gaan gebeuren... Maar nee, stelden ze ons gerust, er gebeurt écht niks meer, vanaf nu is Albertus alleen maar leuk! En als je daar dan in een haag voor het bestuur voor de A-kerk staat, het verenigingslied en het Io Vivat zingt en iedereen in z'n mooiste kleren, mét make-up en goed verzorgde haren.. Toen kwam het besef - wij zijn Albertianen! (wat? ALBERTIANEN!)

Maar veel tijd om ervan te genieten was er niet - na de inauguratie, het inauguratie diner (all you can eat AND drink bij de Ni Hao - je kunt je wel voorstellen wat voor taferelen dat voorbracht bij jongens die uitgeput waren en al heel lang geen alcohol hadden gehad..) en het oogstfeest ('onbeperkt' drinken, de rekening wordt over alle aanwezigen verdeeld en krijg je pas een maand later... Dus ja, voor uitgeputte jongens die al heel lang geen alcohol hebben gehad... You can imagine!) niet veel slaap, en de volgende ochtend om 2 uur fris en fruitig klaar staan voor het Clio openingskamp (studievereniging). Albertus-zonnebril vol trots op m'n kop, een tas vol spullen waarvan je weet dat ze niet stuk zullen gaan of vies zullen worden of zullen gaan stinken, een weersvoorspelling die alleen maar zon laat zien, en de wetenschap dat je maar naar Roden hoeft te fietsen en niet naar f*cking Appelscha - NICE! Het kamp was ook wel echt een prachtig weekend. Ken je dat gevoel dat je je in een grote groep mensen bevindt, er eigenlijk niemand van kent maar je totaal op je gemak voelt? Precies zo was het Clio kamp. Zúlke leuke mensen, van over de hele wereld, maar iedereen praat gewoon, zonder moeilijk te doen, Engels met elkaar, geen ongemakkelijke stiltes, steeds lachen, steeds gezellig - prachtig!

Van de feesten 's avonds helaas niet al te veel gemerkt (heb ik met het openingsfeest dubbel en dwars ingehaald... De volgende dag was weer zo'n gevalletje 'ik haat alcohol, ik drink noooooit meer'), eerste avond om een uur of 1 uitgeteld op bed, tweede avond 2 powernaps van een uurtje en alsnog om een uur of 4 op bed. Slaap is ook menselijk. Maar hele leuke mensen leren kennen, vooral m'n werkgroepje, superchill dat het grootste deel daar ook van mee was. Al met al een chill weekend, met veel liggen op het gras in de zon (bikini's mee uiteraard!), het doen van maffe spelletjes, rosé'tjes drinken, beetje chips eten, midnight snackmoments... Prima!

Zondagmiddag/avond uitgeteld met Love Actually in bed gelegen, net een dweiltje, en om half 10 was het hello dromenland! Was ook wel nodig, want maandag begonnen de colleges (je bent al uitgeput van 3 weken alleen maar intro en feesten en doen... En dan is het echte jaar nog niet eens begonnen!). Om het fijne tijdstip van 9 uur maar liefst. Dus weer vroeg op (valt nog niet eens zo heel zwaar als je steeds om 8 uur aanwezig moet zijn tijdens de IT..), tasje gepakt en hoppa, op naar de grote collegezaal in het Academiegebouw.

Ik moet zeggen, het is misschien voorbarig om te zeggen, maar ik hou van m'n studie! Vind het absoluut niet erg om lang te lezen, vind m'n werkgroepje supergezellig (op de avond van het openingsfeest misschien een tikkie té gezellig..) en vind de meeste van m'n professoren superfijn. Allemaal positief, en nu dat ik de UB (en vooral mijn superhoge concentratie als ik in de UB zit!) heb ontdekt kan het allemaal niet meer stuk.

De afgelopen weken hebben dus verder in het teken gestaan van studeren, jaarclubvormen, het Rugby WK (Zuid-Afrika is iedereen aan het INMAKEN, prachtig!) en sinds een week ook een beetje werken... Maar daarover later meer. Nu ga ik samenvattingen van de slachting Z-A - Namibië (87 - 0, hell yeah!) zoeken, studeren en genieten van m'n mueslirepen. Want dat was het enige wat ik vanochtend in huis had om mee te nemen in de trein...

Hier is mijn stem dus kwijtgeraakt

De twee liedjes van deze week. De twee hoofdverdachten in de roof van Renée S. Hunter's stem...