clubmamma in tha house

Na wat drama met jaarclubnaam en -foto gister toch maar besloten om het 'praesesschap', of clubmoederschap, op me te nemen. Het gaat ons niet meer gebeuren dat we deadlines missen en daardoor op de vatlijst komen te staan door miscommunicatie en het niet weten wie wat mailt! Mijn god wat een stress. Met de foto is het gisteren uiteindelijk allemaal terecht gekomen, en we komen gelukkig gewoon in het annuarium. En die naam... Ach, het is ook geen ramp om een vat of 2 aan te bieden... (ik zeg maar niet hoeveel die krengen kosten)

Het studeren voor dat verrotte tentamen vrijdag gaat... langzaam maar niet gestaag. Anders kan ik het niet noemen. Huisgenootje zit in de kamer onder mij ook te studeren, maar aangezien we beiden net een tikkie té actief bezig zijn in de huis-whatsapp is het wel duidelijk hoe hard we beiden bezig zijn. Vroeg het bed uit dus, met het idee 'over een half uur is de UB open, laat ik daar nog even gaan diehard'en'.... maar het mocht niet zo zijn, want eerst moet mijn fiets naar de fietsenmaker omdat één of andere idioot m'n voorwiel heeft lekgeprikt! Frustratie frustratie...

Eerste avond met het nieuwe clubje! <3

EJC Sjaarzenbal

Dus de dagen bestaan tegenwoordig uit studeren, JC facebook, JC whatsapp, JC mail, JC smsjes... (heel veel JC, wat heb ik toch een leuke clubbies :)), beetje almanakken in het achterhoofd, beetje studeren, beetje opruimen, beetje koken... Kortom - heel veel SOG!

Rites of Passage

Ik ben twee keer in vrij korte tijd verhuisd, twee keer moeten wennen aan nieuwe huisgenootjes, nieuwe Albert Heijn, nieuwe douche, nieuw bed, nieuw raam, nieuwe verwarming. Twee keer de keuken moeten ontdekken en moeten zoeken naar de huisvuilpas. En ik heb hét geheim ontdekt van het 'settlen' in een nieuw huis.

Zodra je heb schoongemaakt, zodra je wc-papier hebt gekocht en al uitgebreid hebt afgewassen en in een goedige bui voor je huisgenootjes ook wat glas en afval hebt weggebracht.. Zodra je de dichtsbijzijnde Albert Heijn goed kent, dan ben je gesettled. En laat het nou net zo zijn dat ik hier midden in mijn tentamens heen ben verhuisd, en dus talloze SOG-momentjes heb om me hier te settlen! Stofzuigen, afval wegbrengen, kamertje nog een beetje inruimen, lekker lang staan waterballetten in de keuken ('afwassen', noemen sommigen dat, maar da's zo saai..), het kan allemaal! En tijdens je tentamens zijn dit soort huisvrouwenklusjes ineens een stuk minder stom!

Voor de geïnteresseerden, wat kiekjes van de nieuwe kamer. Ik ben er zo blij mee! :)

Kamertje ingericht hiephoera!

The boyfriend zegt de laatste tijd regelmatig dat ik maar m'n blog weer eens moet bijwerken. Weet niet of het zo'n strak plan is eerlijk gezegd, want dan werk ik zijn StudieOntwijkendGedrag natuurlijk wel in de hand. En mijn eigen. Maar aangezien ik daar nu toch mee bezig ben (ik voel me ziek he, dan mag het...): update! De eerste van een lange reeks regelmatige, hoop ik!

Twee uur geleden zijn mijn chille fauteuil (Jenny) en m'n matras (Sultan) door twee sterke IKEA-mannetjes naar boven gesjouwd (halleluja, hoe ik dat zelf had moeten doen..?!?!) en ik heb ze, zelfstandig meisje als ik ben, even snel in elkaar gezet. De stoel is zoooo fijn en ik zie het al helemaal zitten om daar met m'n kopje koffie en krantje te gaan zitten 's middags! Matras is ook heerlijk, klein probleempje alleen - hij is iets te dik, dus m'n geweldige Malm-roltafel past er nou niet meer goed overheen. Zucht. Is het eindelijk bijna klaar allemaal... Maar dat zijn zorgen voor later, want het matras mag toch pas over 4 weekjes geruild worden. Verder is mijn kamer prachtig! :D Gister en vandaag de hele dag aanloop van huisgenootjes en vriendinnetjes van huisgenootjes en oudhuisgenootjes en ze vinden m'n kamer allemaal mooi (IK OOK, IK OOK!), en het is heel gezellig en helemaal goed :) Nu dat al het oud papier ook ergens in een berginkje is gedumpt tot de Stad-mannetjes ze komen ophalen is de kamer weer studieklaar en kan ik me eindelijk gaan richten op m'n History of International Relations tentamen, vrijdagavond... Slik. Heel fijn als je ziekjes aan het worden bent!

Maar met een eigen kamer op de rails (moet nog wel de oude gaan schoonmaken, dus helemaal klaar zijn we nog niet..) en een fijn Jaarclubje dat eindelijk rond is en collega's waar het toch steeds beter mee klikt lijkt het leven hier allemaal wat rustiger en normaler te worden, gelukkig! Geen huisgenote meer waarvan je niet weet of ze uberhaupt wel iets anders kan zeggen dan 'Hoi!', eigen meubels, geen stress over het zoeken van leuke meiden die nog geen clubje hebben (en dan vraag je je natuurlijk af wat dat dan weer te zeggen heeft..) en over anderhalve week geen tentamens meer. Heerlijk! :)

Het loopt hier, kortom, dus allemaal lekker op rolletjes. Stilte voor de storm van de Almanakdrukte, want dat zit er ook giga-hard aan te komen natuurlijk!

Foto's van mijn mooie nieuwe kamertje volgen zodra ik m'n kartonnendoosprullenbak heb vervangen door een echte prullenbak, en wat worden die foto's mooi! Dus stay tuned. Want, speciaal voor Dennis, ga ik dit toch maar wat beter bijhouden. Een legitieme reden om te SOGgen, dat is altijd fijn.

En nu tijd voor HIR, hiephoeraaa!

Clubvormen

2 à 3 keer per week uitnodigingen van alle kanten (en naar alle kanten), etentjes met veel of weinig wijn, pasta, shoarma, wraps of iets totaal exotisch, spelletjes, thee, aan tafels, op dakterrassen of met de helft op de grond, avondjes op de Kroeg en Facebook afspeuren bij gebrek aan smoelenboek... We zijn aan het jaarclubvormen!

En wat een drama blijkt dat te zijn. Ik heb steeds heel gelukkig kunnen roepen dat de bitchy acties mij en m'n chicks bespaard zijn gebleven, kon altijd opgelucht zuchten als ik weer een groep Magnus-meiden tegenkwam in de stad en hoorde waar hun gesprekken over gingen ('Snapt ze niet dat niemand haar aardig vindt?!' 'Zullen we haar nog één kans geven en haar daarna niet meer uitnodigen?' 'Die ene chick uit dat groepje, die is wel chill toch? Als we haar nou wegjatten...').. Maar nu de tijd begint te dringen is het toch iets minder fijn allemaal. Gezellig bij Jan en Alleman eten en wijntjes drinken is even niet meer aan de orde, want je kunt het nog zó gezellig hebben met een groep, als je weet dat je toch niet meer bij de club kan/wil, dan heeft het geen nu want dan moet je je focussen op je eigen cluppie! En dan heb je natuurlijk meiden die ineens weggaan en de helft meenemen, meiden die zweven en maar niet duidelijk zijn, groepjes die dramatisch veel aan elkaar vasthouden zodat er bijna geen maneuvreerruimte is....

En natuurlijk de EJC die niks van zich laat horen. Vanavond een mailtje gehad over het Sjaarzenbal. Van MORGEN. En het dure dure diner vooraf. Van MORGEN. En het is maar toevallig dat ik weet dat het een duur diner is - had ik het CvB niet gemaild (om maar te weten hoeveel ik kwijt ben voor iets waar ik geen gebruik van ga maken, aangezien afmelden haast onmogelijk is) had ik nooit gehoord dat het 18,50 ex drankjes is, en ook niet dat het drinken die avond op vatlijst gaat. Heel leuk hoor, de vereniging en alles wat erbij komt kijken, en echt toffe meiden hoor. Maar het kost klauwen vol geld. Dat is dan tot daar aan toe. Maar die vreselijke EersteJaarsCommissie zit volgens mij enkel en alleen in de commissie om maar iets moois op hun CV te hebben. Ons aan de hand nemen, ons begeleiden met clubvormen, dingen voor ons organiseren (en ons daar over informeren - 's middags om 3 uur een mailtje sturen over een High Tea die van 1 tot 5 DIE DAG duurt werkt niet..)... Ik merk er weinig van! Heel leuk hoor, zo'n Facebook aanmaken en alle zuipende jaarclubs in spe foto's laten uploaden en de EJC erin laten taggen... Maar een beetje meer communicatie naast dat zou chill zijn.

Verder weinig te klagen hoor. De Harde Kern van JC Sexy Butt (of hoe we onszelf ook gaan noemen, spectaculaire naam wordt het zeker!) bestaat uit een groepje van 6 gezellige meiden die het goed met elkaar kunnen vinden. Een aantal schijnheiltjes die eruit zijn gestapt. Een aantal meiden die we erbij willen. Recruiteren die hap en gezellig eten, het komt wel goed denken we dan maar. Anders mailen we de EJC voor hulp. Misschien dat er, zodra die eerste stap bij ons vandaan komt, wél wat nuttigs uitkomt...?

Genoeg gezanik :) Volgende keer meer over Lo Stivale, de Wagnersingel, de AlmanakCie +1, de tentamens, het vriendje, het sporten en het weer....

Liefs vanuit Groningen!

JA, zo hoort het!

Van Natalie in Amerika, over d'r fantastische dochtertje van 6 (zo één wil ik ook!) en hoe ze wil dat ze d'r leven tegemoet gaat... Inspiratie!

Chicken Blog: Raising a Learner: Houston, we have a problem: some people are still confused about what girls and women are capable of, and those people are sending out t...

She's alive!

Bezweet in de trein zitten, achteruit richting Schiphol. Standaard. College's eindigen een kwartier voor heel, de trein gaat om 6 over heel - van college naar huis en met tas van huis naar station is altijd weer een mini-marathonnetje! Maar de trein is gehaald, zo vroeg in de dag zijn er plaatsen in ooooovervloed (in tegenstelling tot vrijdagmiddag..), het lichaam koelt af, en ik installeer me weer voor 3,5 uur reizen...

Mooi moment om even een teken van leven te tonen!

Mijn laatste berichtje uit het Hoge Noorden was tijdens de KEIweek. Man, wat lijkt dat lang geleden. Een week vol verkenning, nieuwe mensen, bier, wijn, feesten tot 6, 7, 8 of zelfs 9 uur 's ochtends, chips in het Noorderplantsoen en (wonder boven wonder) veel zon! Ons KEIgroepje (Macaroni zevenenveertuuuuug!) was the best, daar moet je ook maar net geluk mee hebben natuurlijk. 2 KEImamma's, 2 KEIpeetmamma's/KEItantes, een heleboel KEIkindjes en naarmate de week vorderde ook steeds meer KEIadoptiekindjes. Gezelligheid alom! Elke dag nieuwe dingen, nieuwe verenigingen die je wilden hosselen, nieuwe sporten die je maar al te graag wel wilde proberen (die sportmarkt was echt een kwelling, er is zo veel te doen maar zo weinig tijd!).... Een mooier begin van dit avontuur in Groningen had ik niet kunnen hebben. Nog altijd contact met de lieve KEImensjes, gister nog met Iris staan zweten in het sportcentrum, heerlijk :)

De KEIweek werd echter abrupt beëindigd door de ontgroening. Inschrijving op donderdagavond, aanmelding op vrijdagmiddag... Om 2 uur. Om 4 uur/half 5 eindelijk klaar. En denk maar niet dat je dan veel doet, nee, je staat die volle uren in de rij. In een kronkelende slang door de Kroeg, in meerdere rijen door de gangen, over de trappen... De spanning zat er toen al behoorlijk in, en maar zorgen dat je door niks, NIKS, op viel. Dat had meneer die met z'n VAP-petje (van die Mietjes van de Grote Markt, weetjewel) op binnenkwam nog niet helemaal begrepen... Helaas zaten we niet in kampje 2, zoals we hadden gehoopt, maar kampje 1, dus de rest van de KEIweek was meteen finaal van de baan door paklijststress en racen door de hele stad (en zelfs buiten de stad, half uur met de bus...) en bang worden voor wat er de volgende dag zou komen... Eindfeest en afterparty in de Kokomo is het hem ook niet meer geworden, balen. Maarja, je moet er wat voor overhebben....

De IT had superveel grappige momenten gehad (maar wel op de binnenkant van je wangen bijten, want oh wee als ze zien dat je een glimlach op je gezicht hebt...), veel kutte momenten, elke ochtend weer jezelf dwingen om toch dat stinkende shirt aan te doen en toch weer naar de Kroeg met die stomme mensen te gaan... Maar die laatste avond.. Wat een mooie avond! Euforie is zo'n emotie die je nooit echt begrijpt tot je hem hebt meegemaakt, en ik kan je verzekeren, dat is precies wat ik toen voelde, op dat moment. De onthulling, de omslag, ineens besef je het: WE MADE IT! Iedereen los in de Kroeg, iedereen dansen en lachen, je zag echt een zee van zielsgelukkige gezichtjes, prachtig!

Het duurde natuurlijk wel even voordat iedereen doorhad dat het echt over was, dat iedereen nu echt normaal tegen je ging doen... Toen we verteld werden hoe laat we aanwezig moesten zijn voor de inauguratie, en dat we hakje-rokje jasje-dasje moesten, vroeg iedereen zich weer vertwijfeld af wat er nóú weer met je mooie kleren zou gaan gebeuren... Maar nee, stelden ze ons gerust, er gebeurt écht niks meer, vanaf nu is Albertus alleen maar leuk! En als je daar dan in een haag voor het bestuur voor de A-kerk staat, het verenigingslied en het Io Vivat zingt en iedereen in z'n mooiste kleren, mét make-up en goed verzorgde haren.. Toen kwam het besef - wij zijn Albertianen! (wat? ALBERTIANEN!)

Maar veel tijd om ervan te genieten was er niet - na de inauguratie, het inauguratie diner (all you can eat AND drink bij de Ni Hao - je kunt je wel voorstellen wat voor taferelen dat voorbracht bij jongens die uitgeput waren en al heel lang geen alcohol hadden gehad..) en het oogstfeest ('onbeperkt' drinken, de rekening wordt over alle aanwezigen verdeeld en krijg je pas een maand later... Dus ja, voor uitgeputte jongens die al heel lang geen alcohol hebben gehad... You can imagine!) niet veel slaap, en de volgende ochtend om 2 uur fris en fruitig klaar staan voor het Clio openingskamp (studievereniging). Albertus-zonnebril vol trots op m'n kop, een tas vol spullen waarvan je weet dat ze niet stuk zullen gaan of vies zullen worden of zullen gaan stinken, een weersvoorspelling die alleen maar zon laat zien, en de wetenschap dat je maar naar Roden hoeft te fietsen en niet naar f*cking Appelscha - NICE! Het kamp was ook wel echt een prachtig weekend. Ken je dat gevoel dat je je in een grote groep mensen bevindt, er eigenlijk niemand van kent maar je totaal op je gemak voelt? Precies zo was het Clio kamp. Zúlke leuke mensen, van over de hele wereld, maar iedereen praat gewoon, zonder moeilijk te doen, Engels met elkaar, geen ongemakkelijke stiltes, steeds lachen, steeds gezellig - prachtig!

Van de feesten 's avonds helaas niet al te veel gemerkt (heb ik met het openingsfeest dubbel en dwars ingehaald... De volgende dag was weer zo'n gevalletje 'ik haat alcohol, ik drink noooooit meer'), eerste avond om een uur of 1 uitgeteld op bed, tweede avond 2 powernaps van een uurtje en alsnog om een uur of 4 op bed. Slaap is ook menselijk. Maar hele leuke mensen leren kennen, vooral m'n werkgroepje, superchill dat het grootste deel daar ook van mee was. Al met al een chill weekend, met veel liggen op het gras in de zon (bikini's mee uiteraard!), het doen van maffe spelletjes, rosé'tjes drinken, beetje chips eten, midnight snackmoments... Prima!

Zondagmiddag/avond uitgeteld met Love Actually in bed gelegen, net een dweiltje, en om half 10 was het hello dromenland! Was ook wel nodig, want maandag begonnen de colleges (je bent al uitgeput van 3 weken alleen maar intro en feesten en doen... En dan is het echte jaar nog niet eens begonnen!). Om het fijne tijdstip van 9 uur maar liefst. Dus weer vroeg op (valt nog niet eens zo heel zwaar als je steeds om 8 uur aanwezig moet zijn tijdens de IT..), tasje gepakt en hoppa, op naar de grote collegezaal in het Academiegebouw.

Ik moet zeggen, het is misschien voorbarig om te zeggen, maar ik hou van m'n studie! Vind het absoluut niet erg om lang te lezen, vind m'n werkgroepje supergezellig (op de avond van het openingsfeest misschien een tikkie té gezellig..) en vind de meeste van m'n professoren superfijn. Allemaal positief, en nu dat ik de UB (en vooral mijn superhoge concentratie als ik in de UB zit!) heb ontdekt kan het allemaal niet meer stuk.

De afgelopen weken hebben dus verder in het teken gestaan van studeren, jaarclubvormen, het Rugby WK (Zuid-Afrika is iedereen aan het INMAKEN, prachtig!) en sinds een week ook een beetje werken... Maar daarover later meer. Nu ga ik samenvattingen van de slachting Z-A - Namibië (87 - 0, hell yeah!) zoeken, studeren en genieten van m'n mueslirepen. Want dat was het enige wat ik vanochtend in huis had om mee te nemen in de trein...

Hier is mijn stem dus kwijtgeraakt

De twee liedjes van deze week. De twee hoofdverdachten in de roof van Renée S. Hunter's stem...

KEI will rock you!

Over twee uur staan ik en vriendinnetjes voor het Academiegebouw, e-tickets in de hand, ready for action... Want vandaag begint de KEI-week! Can't wait! :)

Let me introduce you...

Sukkelkat!

Ook wel bekend als Socrates, huiskat van Kochstraat 38 t/m 48 te Groningen.

Sukkelkat woont op de overloop tussen Kochstraat 46 en 48. Hij kwam zich aan ons voorstellen toen we vorige week aan het verven begonnen, en sindsdien is hij elke dag wel langsgekomen.

Maar hoe komt een kat aan zo'n aparte naam?, vraag je je wellicht af. De naam is, hoe kan het ook anders, verzonnen door Nikki Lemmers; voor de mensen die haar kennen geen verrassing. Het arme poesje probeerde haar op de trap kopjes te geven, had niet door dat een trap, zegmaar, naar beneden gaat, en ging kopje over van de trap af. Arm beessie. Meteen omgedoopt tot Sukkelkat, want welke sukkel valt er nou zo van de trap af?? Precies.

Gisteren hebben we Sukkelkats (we hebben hem maar de tweede naam Socrates gegeven, het is wel een beetje sneu om als Sukkelkat door het leven te moeten gaan..) huisje ontdekt. Op de overloop boven die voor Dennis z'n huis! En nee, hij heeft er geen simpele doos, of een simpel krantje om op te slapen. Meneer de Kat heeft een heel appartement! Met kattenbak in de hoek, een etensbakje, twee dozen vol... geen idee eigenlijk, en een hele bureaustoel om de hele dag in te chillen. Wat een hondenleventje zo.

Heeft Dennis toch waar voor z'n geld - hij betaalt dan wel meer dan ik, maar ik heb er geen huisdiertje bij inbegrepen!

Huisgenootjes

Vandaag stond helemaal in het teken van huisgenootjes, in alle soorten en maten. Mijn huidige huisgenootje, Anne, die ik net een beetje begon te leren kennen, gaat van september t/m november op reis. Doet ze ff. Vietnam, Cambodja, Thailand, de hele mikmak. Onwijs gaaf voor haar, veel leuker dan dat 'saaie Groningen', natuurlijk! Het betekent wel dat ik maar een week of 3 met haar samenwoon, voordat zij met de noorderzon vertrekt, en ik alleentjes achterblijf. Keuken voor mij alleen, hiephoi!

Nee, was het maar zo'n feest. Vandaag kwam er een heel lief meisje langs om naar de kamer te kijken, als potentiële vervanging voor Anne. Linda heet ze, uit Berlijn, op het moment studerend in Enschede en naar Groningen komend voor haar minor. Een schatje, echt, heel spontaan en vrolijk. Was wel raar om daar samen met Anne en Linda te staan, ik als de mogelijke nieuwe huisgenoot voor het meisje dat hier misschien wel wilde komen wonen... Sta je ineens aan de andere kant van het verhaal! Voelt alsof je al heel stoer hier al heel lang woont, terwijl ik hier stiekem nog maar een weekje zit...

Aan de Kochstraat 44, bij Dennis thuis, hebben we ondertussen ook al twee huisgenootjes ontmoet. De Duitse keukenprinses waar meneer zich laatst nog zo over opwond en die op haar foto BIZAR veel op Taylor Swift lijkt, Lea, is blijkbaar onwijs aardig en de Gelderlandse jongen Eerdo (ofzo? Zometeen nog maar even vragen) is ook een schatje maar heeft wel nog een jong koppie. Dat vind ik sowieso wel van veel eerstejaars (of laterejaars..) studenten - dat ze er nog zo onwijs jong uitzien! Moet ik misschien niet té hard roepen, wie weet hoe jong andere mensen mij wel niet vinden...? Maar raar om dan te bedenken dat deze mensjes al op zichzelf wonen. Kunnen zij natuurlijk ook niks aan doen, en Eerdo Ofzo lijkt me een hele leuke jongen. Hoop dat ie dit weekend al hier woont, kunnen we hem een beetje leren kennen.

Ben benieuwd of Linda bij mij komt wonen in september, en ben benieuwd hoe het laatste huisgenootje van de Kochstraat 44 is.

Verder heb ik vandaag voor het eerst afval weggebracht - ik woon hier nu écht, woehoe!

Dé grote verhuizing

Aanschouw, de volle volle volle auto van Dennis z'n mams. Volgeladen met ál Dennis z'n spullen, de helft van mijn spullen, twee boodschappentassen vol en Nikki, die er nog maar nét inpaste. Dit was dé grote verhuizing, nu kunnen we niet meer terug. Gister was er nog even de vraag of ik toch maar 'even' op en neer zou gaan, omdat ik dacht m'n agenda vergeten te zijn, maar gelukkig is die ook weer terecht. Dus hier zitten we dan! De rit, waarbij Nikki soms nog flink wat dozen tegen moest houden zodat ze zeniet tegen d'r hoofdzou krijgen, was gezellig en gingsneller voorbij dan normaal. Snoepjes, muziek en gezelligheid doen wonderen. En nadat al mijn dozen en tassen even snel in de kamer gezet waren, was het tijd om Dennis tehelpen met het schilderen. Want zijn kamer is nog láng niet af.Hij heeft nog niet eens internet! (maar dat is natuurlijk aan de huisbaas te wijten.. Beetje jammer als je al twee maanden huur hebt betaald maar nog geen interent + warm water + tv hebt..)

Dennis heeft een hele mooie kamer in een klein flatje aan de Kochstraat 44, ongeveer 10 minuutjes buiten het centrum. Dit is voor normale Nederlandse begrippen eigenlijk helemaal niet ver, 10 minuutjes fietsen is niks, maar voor Groningen is dit buitenland. Duitsland, meer specifiek, want het Duitse huisgenootje heeft haar kamer al helemaal ingericht en tot Dennis z'n grote wanhoop al wat Duitse spreuken op de wc-muren gehangen. Blablabla, helemaal chagrijnig, want ze heeft ook al wat spullen 'zomaar' in de koelkast gezet én al pannen en borden in allemaal kastjes in de keuken gelegd. Hoe durft ze?!

De keuken is wel echt heel mooi, wat ook wel mag, aangezien het huis helemaal onbewoond en 'nieuw' wordt opgeleverd. Dit houdt blijkbaar, zoals ik al zei, ook in dat er nog geen internet en warm water aanwezig zijn, maar het warme water is gister gelukkig al opgelost en het Ziggo-mannetje (en de huisbaas...joepie) komt vandaag als het goed is langs. Rest ons nog de muren mooi wit en grijs te maken, de kamer in te richten en op te ruimen, en nog een paar keer langs de IKEA te rijden. Ben ik toch ineens wel heel blij met m'n 'kant-en-klare' kamertje, vooral omdat meneer bij mij blijft slapen vanwege verfdampen. Vraag ik me af wat we hadden gedaan als we allebei verfdampkamers hadden gehad...

Het verven gaat gelukkig wel snel. We moeten nog de bovenkant van één muur en de randjes om het raam heen. Daar kijk ik niet bijzonder naar uit, dat zijn van die kuthoekjes waar je echt geen zin in hebt... Stiekem wil ik heel graag naar de IKEA om de leuke dingen voor in de kamer te kopen, maarja, dan moet je wel een kamer hebben die klaar is om dingen in neer te zetten natuurlijk.

Twee hele gezellige dagen, waarin we geschilderd hebben, geshopt (Dennis heeft weer eens uitgebreid gezegd hoe gay hij de H&M wel niet vindt) en gezellig een drankje hebben gedaan. En gistermiddag moest Nikki ook weer naar huis helaas. Dat was een raar moment. Tot dan toe was het steeds gewoon een gezellig weekendje weg met twee vrienden. Toevallig hadden we twee kamers waar het 'thuis' was, maar het voelde niet alsof we er al echt woonden. Toen Nikki wegging en wij op dat perron achterbleven, werd het ineens duidelijk... Dit is waar wij nu wonen. En de rest woont best wel ver weg. Moeilijk momentje was dat. Ik had nooit gedacht dat ík met zulke fijne gevoelens aan thuisthuis zou denken, ik riep immers twee jaar geleden nog het hardst van iedereen dat ik niet kon wáchten om zo snel mogelijk het huis uit te gaan! Maar nu denk ik aan die vertrouwde woonkamer, onze keuken, het bed van m'n ouders, m'n eigen kamertje, en het voelt toch wel raar dat ik daar niet meer woon. Heel raar. En ja, ik vind het doodeng, dat mag iedereen best weten.

Wil echter niet wegnemen dat ik ontzettend blij ben met m'n kamertje, m'n huisgenootje, het feit dat Dennis hier ook een kamertje heeft gevonden, en de mooie stad Groningen. 't Is gewoon nog een beetje (behoorlijk) wennen... Maar het komt goed :)

zangmaatje van weleer

Dit is Lisan. Lisan en ik hebben jaren zangles gehad van Marian van Santen. We hebben tijdens die wekelijkse uurtjes gelachen, gehuild en ongelofelijk veel geleerd! Die zanglessen zijn onwijs dierbare herinneringen voor ons allebei, ik baal er zó van dat het voorbij is! Maar zingen kan altijd, en dit heeft Lisan even bewezen met haar prachtige cover van Gravity van Sara Bareilles. Dat rauwe randje aan d'r stem... Prachtig! Zo trots, dit meisje heeft echt talent :)

Marian is overigens nog altijd druk bezig met muziek, ze heeft haar eigen boekingskantoor, TulipMusic, en begint in september met een nieuw koor, de TulipSingers! Zo zuur dat ik niet mee kan doen, ik mis het zingen met haar echt, ze is zo vrolijk en weet zo ont-zet-tend veel over zingen en muziek! Menn.

www.tulipmusic.nl

De uitnodiging voor de eerste repetitie van de TulipSingers vind je hier.

vriendinnetjes

Gisteren is vriendinnetje Max aangenomen aan Leiden University College The Hague! Ik ben onwijs trots op haar, ze heeft er hard voor gewerkt en dit is een perfecte, uitdagende opleiding voor haar! Supermeisje :)

Dit moest gevierd worden, en nadat alle meiden als mental support mee waren gegaan naar Den Haag voor het interview (en om daarna natuurlijk de nodige euro's uit te geven..) werd de gezelligheid gisteravond voortgezet in Noordwijk. De laatste keer dat we 'met z'n allen' (want S was op date en G thuis..) een girls' night out hebben, voordat we naar alle uithoeken van Nederland vertrekken... Niet leuk! Het plan was lange tijd dat Max, Nicole en ik saampjes in Groningen terecht zouden komen, en dat was ook al niet fijn want dan heb je nog maar de helft van het groepje, maar nu dat de plannen weer veranderd zijn is het ineens een héél stuk minder leuk... Want hoe vaak ben ik van plan naar huis te gaan? Niet ieder weekend. En dan zou het natuurlijk wel héél toevallig zijn als de rest ook net dat weekend tijd heeft...

Don't get me wrong, ik sta te popelen om naar Groningen te trekken. Maar er zitten ook flink wat minpunten aan dit hele avontuur... Maar ach, meer dan ons best kunnen we niet doen. Echte vriendinnen blijven vriendinnen, ook als je elkaar niet elke week kunt zien. Het komt wel goed, laten we het daar maar op houden :)

Afgelopen woensdag is de kamer volgestouwd met kleren, boeken, magnetron, Senseo en andere spullen die best een weekje gemist kunnen worden, en zondag is de grote trek. Vanaf dan is het byebye Lisse en hello Groningen! Ik ben benieuwd hoe die eerste week zal gaan, ik ben benieuwd hoe mijn portomonnee mij bij gaat houden daar in het Noorden.. En ik ben benieuwd hoe de KEI-week zal zijn! Maar eerst nog een gezellig bestuursuitje met het leukste bestuur dat PREunion nog ooit gehad heeft, verven in de kamer van de boyfriend, de kamer van Nicole bezichtigen en het huisgenootje leren kennen. DRUK! Maar daar houden we van :)

Ciao!

Eén van de eerste werkdagen, oktober 2009...

Woensdagavond was het dan zover. De laatste werkdag bij Il Mulino. Ook al snapten de bazen het nog niet zo goed - ‘Renée, you work tomorrow?’, aldus Marco. No, vanaf nu moeten ze het doen met m’n zusje en de rest van de crew, want ik ben finito! Heel bizar, dat wel.

Zo kwamen er de afgelopen week een jongen en een meisje langs, hij voor de bar, zij voor de bediening. En ik riep toen ze weggingen heel vrolijk ‘Nou, dan zie ik je na de vakantie wel!’. Uh, niet dus. Vind ik jammer, ik ben wel benieuwd hoe lang ze het...nouja, volhouden is niet het juiste woord, maar ik zou graag zien hoe zij met Carmelo z’n eigenaardigheden omgaan.

Wat ik echter absoluut niet ga missen is die muziek. Dezelfde playlist, dezelfde liedjes, elke avond. De gasten merken er niks van, maar wij, de harde werkers, worden er knettergek van. Gisteravond, in mijn hotelkamer in Lissabon, kwam op de radio ineens een Il Mulino liedje langs, wat meteen voor de nodige flashbacks zorgt.

Maar de vaste gasten. De rondjes limoncello. Het maken van wurgbewegingen als Carmelo weer eens onuitstaanbaar is. Het ge-’MA!’ van Biagio. De CARPACCIO aan het eind van de avond! Heerlijk! En de centjes natuurlijk. Damn, ik zit nu zonder werk, da’s ook niet alles! Snel op jacht in Groningen. Als er iemand een leuk baantje voor me weet...?

Ristorante Il Mulino --> voor o.a. de lekkerste carpaccio in heel de Bollenstreek!

Heereweg 194, Lisse

www.ristoranteilmulino.nl

The personal touch en een volle agenda

Vanochtend heerlijk uit kunnen slapen, zonder het keiharde gehamer van de bouwvakkers in de synagoge naast me. Wel grappig dat de dames van de nacht (zoals J ze altijd zo discreet noemt) letterlijk om de hoek van de synagoge zitten in Groningen! Maar ondanks de flink verbeterde nachtrust mis ik mijn kamertje in Grunn nu al. De afgelopen 3 dagen heb ik daar doorgebracht met de boyfriend. De omgeving verkennen, de winkeltjes afstruinen, bedenken wat ik nog moet kopen voor de kamer, lekker koken, biosje pakken... En met zo'n lange treinreis (je bent letterlijk sneller in Londen dan in Groningen, en als je een beetje geluk hebt zou het je misschien zelfs minder kunnen kosten!) (of zeg ik nu hele gekke dingen?) voelt het wel echt als een vakantietje.

De koffer die meeging was buitenproportioneel groot, en zwaarder dan toen hij meeging naar Rome! Dit was natuurlijk de schuld van de stapels handdoeken en beddengoed die alvast meegingen, net als een heel stel cadeautjes van de grote party. Het eerste dat gebeurde was dan ook het inruimen van de nieuwe spulletjes, waardoor m'n kamertje steeds meer als thuis aan is gaan voelen. Die personal touch doet veel goeds!

Ik ben steeds meer overtuigd van de per-fec-te locatie van mijn kamer - je loopt de straat aan de ene kant uit en staat voor de Albert Heijn (in een pand dat bijna te mooi is om als Albert Heijn gebruikt te worden!), je loopt de straat aan de andere kant uit en je staat voor de Pathé. Even doorlopen na de Albert Heijn en je komt bij alle winkels, de gezellige pleinen en de terrasjes. Heerlijk!

En vanochtend lag er een verassing in de bus - een dikke envelop van de Rijksuniversiteit van Groningen! Informatie over de tienduizende introductieactiviteiten - die nog eens boven op de KEIweek komen! Facultaire introductiedag, introductiekamp, eerstejaarsdiner en openingsfeest van Clio, boeken met korting van Clio... En dan ein-de-lijk die eerste collegedag. 5 september. Hoewel je vanaf 15 augustus al bezig bent met feesten, mensen leren kennen, de stad leren kennen, nog meer mensen leren kennen en heel weinig slaap... Geloof dat ik dat eerste college al helemaal uitgeput ben, en dan moet je nog beginnen! Heb er wel ongelofelijk veel zin in, al die activiteiten, en zodra ik hier klaar ben gaan we de inschrijfformulieren maar eens op de bus doen. Nou eerst even een antwoord bedenken op de vraag 'Why do you want to study IRIO?'....

Koffiemeisje goes to Grunn

Afgelopen zaterdag was het grote 'ik-ben-jarig-geweest-ik-ben-cum-laude-geslaagd-envaarwel-ik-ga-naar-groningen'-feestje (en gister dewelbekende mantra van 'oh-mijn-god-ik-ga-nooit-meer-drinken'..). De dag voor de big party zijn de boyfriend en ik naar het hoge noorden afgereisd om de sleutels van onze nieuwe kamers op te halen. En morgen gaan we weer naar Groningen voor een romantisch midweekje weg met z'n tweetjes. In my new room.

Al met al - het begint heel echt te worden, dit Groningen-avontuur! Mijn eigen beddengoed ligt al op mijn bed, en heel veel leuke lieve cadeautjes van zaterdag ga ik morgen een mooie plekje in mijn nieuwe stulpje geven. Verder valt er niet veel in te richten at the moment. De kamer is in onderhuur, dus de komende 3 maanden leen ik mijn verhuurders meubels. Geen probleem, want zo kan ik rustig rondkijken en bedenken wat ik wil en wat handig is. Moet echter wel heel snel een hangkast kopen, want ik weet bij god niet hoe de verhuurder al haar kleren in die kleine kast heeft kunnen proppen! Niet genoeg ruimte pour moi, zeker niet.

Hieronder wat foto's van mijn kamertje - i like, don't you?? Van de week zal hij nog een beetje gepersonalized worden en dan kunnen de Groningen-adventures beginnen.... Vanaf deze blog zal ik iedereen up to date houden, dus kom af en toe weer even kijken. En kom zeker eens een keer langs in het mooie Grunn!

Heey daar!

Ik hou van koffie in (vrijwel) alle soorten en smaken, ik vraag Senseo's en Starbucksmokken voor mijn verjaardag. Ik ben een boekenwurm, ik ben een schrijfster. Ik ben verliefd op steden als Rome, Londen, Parijs en voel me spontaan een stukje echter als ik door Zuid-Afrika loop. Ik heb mijn hart verpand aan een lieve jongen uit Noordwijkerhout, die helaas nog wel eens concurrentie heeft aan de Blackberry en de MacBook. Koken is heerlijk, serietjes zijn noodzakelijk. Met mijn eigen mening, spontane gedrag en motivatie krijg ik het voor elkaar om mijn agenda telkens weer obesitas te bezorgen. Studievereniging PREunion heeft mij voor dit jaar haast volgeboekt en ik maak me alweer zorgen over de drukte van volgend jaar, wanneer ik de mooie stad van Groningen ga bestormen. Internationale Betrekkingen en Organisaties is mijn lot, met een mooie carrière in God knows what, vier leuke kids en heel veel reizen als vervolg. Maar voor het zover is komt er nog een zomer langs, met blote voeten, losse haren, gebruinde schouders en jurkjes.

Ik ben het KoffieMeisje, en dit zijn mijn hersenspinsels.